40 yilin basi bi oturayim dizi izleyeyim dedim. Hazir olimpiyatlarda bitmis, seviyor sevmiyor denk geldi, ablamdan hikayenin özetini aldim zaten. Oturduk izledik, bitti gitti. Ama benim içime kocaman bi öküz oturdu. Simdi bu durduk yere niye oldu? Dizi izlerken güldüm eglendim, olaylar benim basima geliyormus gibi hissettim. Dizi bitti. Kafami sag tarafa çevirdim, vitrinde kendi yansimami gördüm. Dolgun yanaklar, basimda boynuz gibi duran topuzum.. bakislarimi asagiya dogru kaydirdigimda, pijamami, pijamamin içinde sallanmis olan göbegimi, biraz daha asagiya gidince o igrenç çoraplarimi.. görmesemde orada oldugunu bildigim gorillesmis, bikaç haftadir kendi hallinde biraktigim bacaklarim.... "gerçek hayata hosgeldin".
Mutsuz eden bir gerçek hayat.
Sonra millet niye bu kadar dizi izliyo, film izliyo, tv karsisinda uyusuo? Niye uyusmasin ki? Insan kisa da olsa unutuo gerçek hayati.
Tamam unutuyoruz bu isin iyi tarafi ama accaaaayip kötü bi tarafida: heveslenmek
Heveslendim abi. Bende yasamak istiyorum öyle abidik gubidik seyler askli meskli gülmeli eglenmeli.
Sonra söylendim kahve yaparken: ulan bunlarda anca dizide olur zaten. Yakisikli ve iyi yürekli patron wuu.. arada bul.
Sonra okudugum kitap geldi aklima : her sözümüzün bi enerjisi var efenim dikkat ediiiiiin.
Tamam sözümü geri aldim.
Biraz geç mi aldim acaba?
Hey geri gel buraya söz. Evren ver bakim onu banaa çabuk çaaaabuk simdi!!
Yerine yenilerini söylicem. Her güzel seyler olucak.
Güzel seyler yasarken aglamakli olmicaz.